BİR RANTİYE YAZISI

Bu aralar en büyük sıkıntım ani bir hareket yapınca çatır çutur ses çıkartan eklem yerlerimin paslaşmaya başlaması. Bu realiteye mukabil iyice aklı selim oldum. Eskiden ne hissedersem herkesin payına bir melodram düşerdi. Şimdi tek başıma iken bile duygusallıktan soyutlanmış haldeyim. Bu halden sıkılmaya başlamışken karşıma biri çıktı. Bu sefer tamam derken o da kozasından çıkıp uçup gitti. Vakti gelince ben de tam anlamıyla sevebilirim. Ancak şu aralar şişmiş göz altlarımın esiriyim. Neyse zaten hiçbir şey yolunda gitmiyor. Sosyal hayatta, çalışma yaşamında istediğin kadar üret, istediğin kadar standartların üstüne çık, vizyonsuz insanlara tevekkül etmemiz bekleniyor. Biz o kadar ezik olamadık. Kendi yaptıklarımızın reklamını kör göze parmak sokar gibi öne çıkarmadık, çıkaramadık. Neyse ki tarih o karar alıcıların esamesini okumayacak. Tek tesellimiz bu.